Landrekskenning
Það var snemma á 17. öld þegar vísindamenn tóku eftir því að strendur Suður – Ameríku og Afríku féllu mjög vel saman. Sjávarstaðan í heiminum hefur ekki alltaf verið sú sama í gegn um tíðina og þegar vísindamennirnir fóru að rannsaka útlínur þessara stranda á 1000 metra dýpi komust þeir að því að strandlengjurnar smell pössuðu saman. Svo var það árið 1912 sem þýski veðurfræðingurinn Alfred Wegener tókst að útskýra af hverju strendur pössuðu svona vel saman eins og raun bar vitni. Hann sagði að meginlöndin flytu ofan á undirlagi sínu og gætu þess vegna flust úr stað. Hann hélt því fram að meginlöndin hefðu einu sinni verið ein heild sem var kölluð Pangea en hún var til fyrir um 200 milljón árum. Síðan hafði Pangea brotnað upp tvo hluta, nyðri hluta sem var kölluð Lárasía og syðri hluta sem hét Gondvanaland. Þessar álfur brotnuðu svo enn meira upp og ráku í sundur þangað til núverandi landaskipan var náð.